Τρία χρόνια έγγαμου βίου... Τρία χρόνια άκαρπης προσπάθειας για παιδί. Στην αρχή δεν το πήραμε και τόσο σοβαρά, πιστεύαμε ότι απλά δεν μας ευνοούν οι συνθήκες ή ίσως κάτι δεν υπολογίζουμε σωστά.

Ήταν χτες μεσημέρι. Μόλις είχε σταματήσει η μεγάλη νεροποντή. Βρισκόμουν στη Δημοκρίτου και ήθελα να περάσω κάθετα τη Δεκελείας με κατεύθυνση τις γραμμές. Το νερό στο μισό μέτρο ορμητικό στη Δεκελείας. Σταμάτησα με το αυτοκίνητο σκεπτόμενος αν πρέπει να περάσω.

Είναι αλήθεια ότι στις απόλυτα ελεύθερες ευνομούμενες κοινωνίες, ο ρόλος της Αστυνομίας, δεν θα ήταν παρά μόνο τυπικός, ελάχιστα παρεμβατικός και ίσως διακοσμητικός.

Προσεγγίζοντας νέους με ανησυχίες και αντικρουόμενες απόψεις-σκέψεις, προσπάθησα να αντιληφθώ και να κατανοήσω προσδοκίες, σκέψεις και όνειρα μιας θολής εικόνας με απροσδιόριστους προσανατολισμούς, απόρροια μιας ατέρμονης προσμονής χωρίς ελπίδα προς το μέλλον.

Μέσα από τη δίνη των σύγχρονων εξελίξεων με τα απτά αποτελέσματα επί της καθημερινότητας μας.

Σ’ όλη την διάρκεια αυτής της δύσκολης εβδομάδος , σε συναντήσεις με γνωστούς και φίλους προέκυπτε το ερώτημα του επικείμενου δημοψηφίσματος και των επιπτώσεων του αποτελέσματος του.

Ένας λαός, ο ελληνικός λαός έχει την ευλογία και την κατάρα μαζί, να κατοικεί πάνω στο χώμα που φύτρωσε η κοσμοθεωρία, από τα συστατικά της οποίας χτίστηκε όλος ο σύγχρονος πολιτισμός, με απόρροια του το σύγχρονο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Μέσα από σκέψεις που βασανίστηκα, η καθημερινότητα μας σκορπάει το μυαλό, μέσα από τις μαύρες εικόνες που μας βομβαρδίζει το γυάλινο κουτί της απαξίωσης, «έτσι και αλλιώς» μέσα από τον Α ή Β τρόπο προσπαθούμε να επιβιώσουμε.

"... Ενώ εσύ μου φώναζες, δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα…"

Εντάξει το ξέρω ότι πολλοί θα με κριτικάρετε και θα σας φανεί κάπως πικρόχολο αυτό το άρθρο, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές και ας κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα χωρίς υπεκφυγές.