Δεν είναι άραγε ένα φαινόμενο βίας όταν σε μια συζήτηση ειδικότερα αν είναι δημόσια και ο ομιλητής υποδεικνύει αυτό που όλοι αντιλαμβάνονται ως αληθινό και ουσιώδες να δυσκολεύεται τόσο πολύ να το αποδείξει, αφού οι αντίπαλοι ομιλητές(παρατάξεις, οργανώσεις κτλ) μόνο και μόνο επειδή έχουν αυτοανακηρυχθεί ως αντίπαλοι να προσπαθούν να δείξουν ότι έχουν δίκιο και να ταπεινώσουν ο ένας τον άλλον, είτε μέσα από διαστρέβλωση είτε μέσα από κομψά επιχειρήματα είτε μέσα από ύβρεις και απειλές, ανάλογα βέβαια με το μορφωτικό επίπεδο και τις ικανότητες του καθενός;

Στο τέλος μιας τέτοιας μόνο φαινομενικά δημοκρατικής αντιπαράθεσης , εκεί που όλοι συμφωνούν είναι ότι αυτός που τελικά επικράτησε η άποψη του είναι αυτός που είχε από την αρχή είτε το επαγγελματικό-οικονομικό κύρος, είτε ένα πολυπόθητο αξίωμα(δημόσιο πολλές φορές) που καθορίζει την τύχη των πολλών και άρα των υπόλοιπων συνομιλητών και επιβλήθηκε όχι τόσο λόγω της ικανής επιχειρηματολογίας αλλά επειδή οι υπόλοιποι γνώριζαν που να σταματήσουν την αντιπαράθεση.

Οι λόγοι κάτι παραπάνω από προφανείς τις περισσότερες φορές και μάλιστα αποκαλύπτονται μόνο σε πηγαδάκια.

Η απειλή έμμεσης ή άμεσης απώλειας θέσης εργασίας, ο αφανισμός από επιτροπές ή εκδηλώσεις, η χαμηλή οικονομική επιφάνεια του συνομιλητή πολλές φορές τον καθιστά υπόχρεο να αυτολογοκρίνεται και τέλος στο επαίσχυντο σημείο η ίδια η απειλή της ζωής και της περιουσίας. ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ... η ταπεινωτική παραίτηση του συνομιλητή-αντιπάλου.